Nawet nie bardzo wiem jak zacząć.. Słowem "przepraszam", może wielkim "HELLO!!", czy udać, że nic się nie stało, nic miejsca nie miało?
Chyba tak nie umiem, chyba tak nie wypada, aby ciszą uczcić mój prawie 4 miesięczny "urlop"?

Uwierzcie lub nie kochani, ale mimo braku czasu, chwile zwątpienia, czy jest sens prowadzić bloga, pisać do Was, również miałam.
Ale od początku..

Oczywiście tak: udało mi się i już od 3 lipca oficjalnie mogę przed nazwiskiem stawiać lic :) Cieszę się z tego powodu niezmiernie! Ulga ogromna, a stres przed chyba jeszcze większy! Okres od kwietnia do maja był dla mnie okresem wielkiego niepokoju, stresu, braku snu i nadmiaru nauki.. Przeżyłam to jednak i wynagrodziłam tygodniem na Mazurach.. :) Swoją drogą oczywiście- ogromnie pooolecam ten zakątek naszego kraju.. cud, miód, malina! :) Te widoki, krajobrazy, to powietrze.. :)
Niestety po Mazurach nastał dla mnie czas pracy, w której znikałam na 12h, po czym wracałam i kolejnego dnia ponownie witałam się z budzikiem o 4 rano, by wrócić do domu około 19.. Ale nie mam co narzekać- dzięki temu zarobiłam co-nie-co, mogę odłożyć, mogę mieć na studia.. :)
Poza tym- poznałam też kilkoro sympatycznych i wesołych ludzi- ludzi za którymi tęsknić będę na pewno! Bo i przy pożegnaniu uroniła się niejedna łza.. ale każdy z nas zdawał sobie sprawę, że niestety taka jest kolej rzeczy.. 
Do domu zawitałam w piątek- po 22h jazdy autem, wreszcie usłyszałam radosne szczekanie psów, poczułam ich języki na mojej twarzy :D .. Weszłam do domu, założyłam własne pantofle, piłam kawę we własnym kubku i poczułam- tak, to jest moje miejsce.. :) A kiedy rano otworzyłam oczy- nie bardzo zdawałam sobie sprawę, gdzie ja właściwie jestem? Potrzebowałam kilku dobrych sekund, aby uświadomić sobie, że tak.. już jestem na miejscu, już mogę czuć się swobodnie.. :)

Podczas tego okresu czasu, podczas tych 6 miesięcy pełnych napięcia, stresu i fizycznego ruchu- wczoraj miałam pierwszy wolny dzień,w którym nic nie musiałam, a chciałam :) Szczerze się przyznam, że nawet nie bardzo wiedziałam, co w takim razie ze sobą zrobić? :O
Dlatego też nie blogowałam, nie pisałam, nie robiłam zdjęć..

Dlatego też, podczas tej przerwy, zadałam sobie pytanie: "czy warto?", "czy jest sens prowadzenia bloga?".. Patrząc wstecz, patrząc na moje zdjęcia, przepisy- mogę stwierdzić jedynie, że czuj się zwykła kopiarką, z kiepskim drukiem.. 
Przepisy dość znane wszystkim, a zdjęcia totalnego amatora bezguścia. 
Pisząc te słowa, nie oczekuje komentarzy typu: "jej, jak możesz!", "Nie prawda są piękne!" Bo ja na prawdę zdaję sobie sprawę z ich jakości, z ułożenia kompozycji..
Może właśnie ta świadomość podsunęła mi te rozważania, kto wie?

Bardzo długo walczyłam sama ze sobą.. nie jeden raz myszka zawisła nad napisem "usuń".
Jednakże stwierdziłam, że tak nie można. Na przekór swoim własnym myślom i sercu- spróbuję! Spróbuję dalej tworzyć to miejsce, być może z lepszym skutkiem, lub gorszym, ale postaram się!
Bo chce walczyć, chce walczyć o swoją miłość do gotowania, pieczenia..

Bo dzięki Waszym kciukom zdołałam już niejedno osiągnąć.. :) 

P.S. Przepisu dzisiaj nie dodaje, nie będę mieszać go z własnymi usprawiedliwieniami.. Pojawi się na dniach, ale uprzedzam Was- przygotujcie tradycyjnie dużo orzeszków i czekolady <3 :D